In de michelin had ik een rood daksken "otros tipos de alojamiento recomendados, agradables" met een rode schommelstoel: "traquilo" zien staan, ongeveer halfweg in Spanje. Waarom het etablissement El Jardin Vertical noemde, was me even ontgaan.
Er stond nog: Este antiguo edificio ha sido restaurad con gusto, conservando su rusticidad y los muros en piedra. Zona social con chimenea y magnifica vistas desde algunas habitaciones.
Het leek me allemaal goed klinken. Geleerd uit onze vorige trektocht door Spanje, had ik gekeken naar: REST (cerrado lunes y martes), dus we zouden aan eten geraken dat leek met het belangrijkste.
Misschien ter info, want dat verhaal gaat hier al een tijdje rond in de familie, toen we in 1993 door Noord-Spanje trokken, had ik een parador gereserveerd 'sin rest'. Toen was ik ook gerust. De rust veranderde in onrust toen ik bij het tanken steeds sin plomo zag staan. Raar vond ik, dat die Spanjaarden hun pompen met lood speciaal aanduiden. In de drankautomaat zag ik cola-light 'sin sugar'...
De saga van het caldo water zal ik jullie maar besparen.
Enfin, de snelweg op. Na enkele kilometers waren we over de grens en wou ik zo vlug mogelijk bij een tankstation stoppen. Niet om te tanken maar voor de shop: een fles water en wat snoep voor onderweg. Zo kon ik eindelijk tegen de vriendelijke dame 'gracias' zeggen. Zo was mijn blunder van in Toscane ook hersteld. Ik had toen moeite met het Italiaanse grazie, de winkeldames lachten altijd zo vriendelijk naar mij toen ik gracias zei.
Op de middag aten we onder het oog van de vigilante de securidad, met zonnebril. Esmoreit zette hiervan een goede imitatie neer, met zonnebril. Zonnebril? 'Ik wil mijn zonnebril' riep Eulalie. (voor de juiste intonatie, roep deze zin uit op de toon van 'ik wil een rendierhoedje') De zon scheen inderdaad volop, en we hadden alledrie onze zonnebril op. Dochter dus niet. 'Maar neem dan je zonnebril' 'Hij zit in mijn valies, in het zijzakje'. De valies zat in de koffer, onderaan, helemaal achteraan. Gelukkig was er dus bewaking op de parking, zo kon ik de ganse koffer uitladen op zoek naar de zonnebril. Vaders doen alles voor hun dochters
Ons hotel dus, we zijn er met de auto gepasseerd, de passagiers op de achterbank zaten met hun knieën in mijn nek. Onmogelijk om aan de deur van het hotel te stoppen, daarbij we hadden al een achterligger.
Links afslaan na deze afdaling, lukte niet echt, omdat in de bocht een auto geparkeerd stond. Achteruit dan maar, de achterligger reed gedwee achterwaarts de helling op, en onze auto aan de kant van de weg laten staan. De beklimming deden we te voet, onze bagage, om begrijpelijke redenen, mooi in de koffer achterlatend.
Gloria, die met enig vuur haar casa rural runde, gaf ons een rondleiding. Door de veelheid aan trappen waren we totaal onze orientatie kwijt. Te meer daar we voor onze duplexkamer terug naar buiten moesten, door de vertikale tuin. El jardin vertical dus.
Onze kamer op de verdieping, mét draaitrapje, en de kinderen op het gelijkvloers. Het hotel is, zoals alle huizen in Vilafamés tegen en in de rotsen gebouwd. Het badkamertje had een mooi uitzicht op de bergen, hoewel de badkamer op de verdieping was, passeerden de mensen toch voorbij het badkamerraam, steile wegen. De lavabo stond voor het raam, de spiegel hing er naast.De douche had wel 5 knoppen, een voor warm een voor koud, een voor uit en aan een voor de hoofdsproeier een voor twee zijsproeiers en een voor de andere zijsproeiers. De douche zelf was lang en zeer smal. Genietend van een hydromassage heb ik zo m'n rug verbrand, aan de verkeerde knop gedraaid.
De vertikale tuin, met de avontuurlijke trap richting restaurant, we kwamen daar door het raam binnen.
We hadden ook via een metalen hek ("please close when you leave", had Gloria ons gevraagd) , uitgang naar een andere straat, gelukkig op het niveau waar ook onze auto stond, zo konden we toch met de valiezen binnen zonder muilezels aan te spreken.
We hebben de ganse namiddag het hotel kunnen verkennen. Het regende pijpestelen, het water stroomde langs de straten. Het begon zelfs te hagelen. Wat wil je in een bergdorpje in april.
De omschrijving in de michelin klopt volledig, heel gezellig interieur. Bovendien is er draadloos internet, daar hebben we dus vanuit de zetels contact kunnen leggen met België via facebook
Voor het avonddiner, Spanjaarden beginnen ten vroegste om 21.00 h, hebben we toch nog een avondwandeling kunnen maken. We vonden de fabriek waar de regenbogen worden geproduceerd.
Koud was het duidelijk nog wel.
Onze eerste kennismaking met cactussen in het wild.
De blinkende straatjes van Vilafamés. Ik zou het niet aanraden om met een grote wagen naar dit dorp te komen. Met een zafira lukt het net, hebben we ondervonden.
Het hotel tegen de bergflank.
Ons diner:
- Champignionsoep, de paddestoelen niet het water.
- Zalm met chips, looksaus en lijntjes dillesaus.
- Moussaka, waar je je niet aan verbrandt
- Aardbeienbavarois
Vino: Magnitum: heel lekkere rode wijn uit de streek.
Bedienen in dit restaurant moet niet makkelijk zijn, de zone met tafels is veiligheishalve afgeboord met een muurtje, want daarlangs loopt een onregelmatige trap.
De dienster moest dus ofwel de borden doorgeven of over de tafel gaan hangen of ons vanover het muurtje bedienen. Ze heeft alle drie de opties uitgeprobeerd.
Bovendien had ze (volgens het commentaar van Gloria) dessertlepels ipv soeplepels gelegd, daarna het visbestek vergeten, en de borden van de vorige gang vergeten wegnemen.
Ons Spaans hadden we tegen dan al bijgeschaafd. buenas noches ( boternootjes) ,
en ¿cómo estás? (komesTAS)
groot formaat panorama
's Morgens had ik alle tijd om enkel foto's van het dorp te nemen bij de ochtendzon. Het ontbijt werd pas vanaf 10.00 h geserveerd. Winter of zomer, Spanjaarden houden vast aan hun eigen ritme. Gelijk hebben ze. Alleen we moesten vandaag toch nog een 600 km doen en vóór vijf uur bij de sleutelhouder van ons huis zijn.
Het was heel rustig in het dorp, op een uur tijd kwam ik maar 1 politiewagen tegen. Ze hadden ondertussen verkeersborden gezet. Het was ondertussen pasen, en er zou een stoet de stad rondtrekken. Gelukkig hadden we de avond voordien geen parkeerplaats gevonden op het pleintje, want daar moest je nu voor tien uur weg zijn.
De burcht blaakt in de zon, maar vergis u niet, de wind huilde door de schietgaten, het was ijzig koud.
Ook hedendaagse archtitectuur in de streek.
De twee klokkentorens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten