Het is nooit slecht je plannen eens met iemand door te nemen. Na de tennis woensdagavond, merkte Lieven terecht op dat als je 's morgens rond een uur of vijf vertrekt, je midden in de spits van Parijs terecht komt. Zonde van het tijdsverlies.
Ik zou die dag 1196 km doen dus veel later dan 5.00 u wou ik niet vertrekken, vroeger zag ik niet zitten, en 's nachts rijden viel me toch wel zwaar, herinner ik me van Toscane.06.
Daarom boekte ik nog diezelfde avond een hotel langs de autostrade in Orleans, een hotel van de keten Kyriad. Veel foto's heb ik daar niet van, wat op de website staat is mooier dan wat je ter plaatse ziet. Toch deze, onze chambre familiale na een korte nacht.
Over het hotel geen kwaad woord. De 'klik' is er gewoon niet tussen mij en dit soort hotels.
Het begon eigenlijk al bij het inchecken. We kwamen daar midden in de nacht toe zo rond 0:30 u.
En vriendelijk heerschap was aan het kuisen, maar we mochten gerust binnen. Hij liet het schuurmachien voor wat het was en ging achter de balie staan. "Vous avez reservés?" "Bien sur, sous le nom Groosman". Na wat getokkel op het toetsenbord: "Quel nom?" Ik dan maar op z'n Frans: "Grossmanne". Geblader, getokkel, "Est-ce possible sous un autre nom?". Mijn blik gaat opzij naar de rest van het gezelschap, onder welke naam zou ikzelf, de dag voordien via mail nog kunnen gereserveerd hebben. Er schoten me onmiddellijk wel enkele namen door het hoofd, maar voor een nachtje met de familie zou ik die niet direct gebruiken. "Pouvez-vous épeler?" Ik begin dan maar "G R deux O " Ik zie hem al beginnen "J" "Excusez-moi, un GIE pas un GEE" of andersom.
Gelukkig we waren bekend, en we konden gaan slapen.
400 km hadden we gedaan. Om 20:00h vertrokken, en een vrij rustige reis gehad. Wat werken voor de périférique, maar vlot rond Parijs gereden.
In Lille vond Esmoreit het toch wel heel vreemd dat ze langs de kant van de weg steeds aanmaanden om rapper te rijden. 90 RAPPER, 110 RAPPER.
Het duurde toch een heel eind voor ik door had dat hij het over het bordje RAPPEL had. Hij had wel al tweeëndertig keer rapper in mijn oor geroepen, maar ik dacht dat hij zo vlug mogelijk ter bestemming wou zijn.
Eulalie vroeg wanneer we in Zwitserland kwamen, want voor 09 hadden ze daar een roze vignet en dat zou zo mooi staan bij ons rood van 06. Zullen we dan toch midden juli eens naar Montreux moeten.
Slapen had ik al gezegd. Met vier op één kamer was drie jaar geleden misschien een goed idee, nu bleek die kamer toch wel weinig zuurstof te bevatten voor vier volwassen, of toch halfgewassen, mensen. Bovendien zijn er die blijken te snurken, ook de buren. De snelweg ligt wel heel dichtbij, en de post begint er ook vroeg aan. Onze kamer keek uit op het postverdeelcentrum van Orléans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten