woensdag 10 juni 2009

Thuis in Baena, zondag 12 april 09

's Morgens zoeken Esmoreit en ik onze vluchtweg uit Vilafamés. Indien we geen tegenliggers hebben moet dit lukken.
Na het late ontbijt, en afscheid van de tv-ploeg vinden we via Borriol de autosnelweg terug.


Aangezien we voor de oostelijke route door Spanje kozen, zien we tal van bekende badplaatsen: Benidorm (ik zie Jo Leemans in de verte), Alicanté (dé porssche), Torrevieja (nog altijd geen foto's). De temperatuur flirt met de 20°C, en gaat er verschillende keren over. 'C'est rare!' klinkt het in de auto. De mevrouw van de Relais des Chartreuses had ons het mooiste weer beloofd voor zuid-Spanje, 'pas de soussis, vous aurez du beau temps'.


Dan nemen we de bocht naar Granada. Door de hoogvlakte, een pracht van een landschap. De thermometer flirt nu 10° lager. Het is nochthans volle zon, maar aan onze pitstop voelen we de snijdende koude wind. Op de bergtoppen ligt de sneeuw nog.


Vanaf Granada verlaten we de autosnelweg. We hebben er iets meer dan 520 km op zitten, en we moeten er nu nog een goeie 80 doen. Ik denk aan wat er op onze brief van interhome staat, maar zwijg nog wijselijk. Zeshonder kilometer op autosnelweg duurt in Spanje nog altijd een uur of zes. Ondertussen wil je toch nog een café con leché drinken en iets eten over de middag. Als je dan maar om 10.00 h ontbijt en door een tv-crew tegen de middag uitgecheckt geraakt dan weet je het wel. Nu moeten we nog 80 km via secundaire wegen, de gps duidt aan dat dit niet op één uur lukt.


Een twintig tal kilometer voor Baena, onze eindbestemming, vraagt Lut waar en hoe we afgesproken zijn. Ik geef haar het blad van interhome. "Uw sleutelhouder verwacht u tussen 16 en 19 uur voor de sleuteloverdracht" leest ze. We zijn al meer dan een half uur over zeven, en langs deze kleine wegen schiet het echt niet op, bocht na bocht. Ik zie in haar blik een overnachting in de auto voorbijflitsen.


Rond een uur of acht komen we aan het benzinestation, rechtover de Lidl, zoals in de wegbeschrijving. Daar zouden we de sleutelhouder, Manuel, opbellen. Het beeld van het tankstation volgt het cliché dat ik voor ogen had. Drie mannen keuvelend leunend aan de deurpost, een vierde bediend een klant, een vijfde staat achter de kassa. Geen enkele die hier die procedure van dat bellen naar ene Manuel al lijkt meegemaakt te hebben. Maar goed, ik heb hier een gsm-nr, en het lijkt me toch het verstandigst dat iemand de Spaanse taal machtig onze gids opbelt. Ik begrijp niks van de conversatie maar na enkele minuten komt er een BMW aangereden, een 1 serie blinkend nieuw.


Volgen zullen we. Steil omhoog, haarspeldbochten met aanduidingen van max 20 km/h. Maar volgen zullen we. 'Hier zal het zijn' neen dus, nog een paar bochten verder. 'Ik heb het al gezien' roept Esmoreit, ik moet te aandachtig kijken waar het asfalt eindigt om niet met de brokken naar beneden te glijden. 'Je kiest ze toch wel altijd uit, moet ik zeggen' hoor ik in mijn rechter oor, terwijl ik links een beetje tegenstuur.


Als we door het grote metalen hek rijden, is het het allemaal wel waard, ons huis voor de komende dagen.


extreem grote foto van ons huis in Baena

Het huis is alles wat je van een villa in Spanje verwacht. Privélaan met palmbomen, zwembad, tennisveld. Manuel kan niet veel meer dan Spaans, maar trots geeft hij ons een rondleiding.


'The pool, swimming?' Hij voelt eens aan het water, koud ja, maar dan kent hij ons nog niet.
Met de weersvoorspellingen voor ons hebben we het in het snot dat we zo vlug mogelijk moeten profiteren. We besluiten ons programma om te gooien en de dag nadien, de maandag hier maar te blijven. Het is een zeer wijze beslissing. Het blijkt de warmste dag van de reis te zijn, midden de twintig graden, en we hebben kunnen zwemmen, kort om niet onderkoeld te geraken.



Achteraan het huis heb je het tuintje met de olijfboom, en aan de andere zijde van de oprit de overdekte buitenkeuken met bbq en tennisveld. Er staat zelfs een tweede huis op het domein, we noemen het ons buitenverblijf. Ook dat heeft tennisplein en zwembad, zij het in kleiner formaat.
Alles hebben we gebruikt, ook de bbq 's avonds met de tuinverlichting aan en Eulalie met vier pull's aan. Inderdaad de wind is wat frisjes. Maar van een goede spaanse wijn krijg je ook warm.



Esmoreit is onvermoeibaar, een conditie dat die sporter heeft, tennissen, lopen, fietsen. Er staan, liggen eigenlijk, daar inderdaad twee mountainbikes, vrij te gebruiken.



Ons panorama op Baena vanop het overdekt terras. In de verte hoor je het getrom van de rondgang. Het einde van de Semana Santa. Je zou inderdaad nog vergeten dat het pasen is. Tegelijkertijd overdenk ik dat het misschien niet echt verstandig was om op pasen hier aan te komen, morgen is het paasmaandag en we hebben niks in huis, 1 fles plat water en wat snoep gekocht in de tankstations onderweg. Gelukkig vieren de Spanjaarden een week voor Pasen, maar paasmaandag zijn ze weer aan het werk.

Als Manuel vertrokken is kunnen we het huis en omgeving pas echt verkennen.
Handdoeken en bedlinnen is ter plaatse, alleen er zijn geen twee dezelfde. Het spons van de handdoeken is wel echt dun geworden. De bloemenmotiefjes van de bedlakens herinner ik me ook nog uit m'n prille jeugd.

Gelukkig is er verwarming, de electrische vuurtjes branden op de verdieping. Manuel had ons ook de brander van de CV getoond, 'niet aankomen' zei hij 'it's automatic'. Mazout was er ook genoeg, de tank staat naast de brander en is doorzichtig. De brander anex plastic mazoutstank (en dit is geen typfout) staan in de wasplaats, naast de keuken. Ik heb nog een tijdje moeten zoeken hoe je die automatic aanzet.

Voor verlichting is het ook vrij eenvoudig. Eén schakelaar aan de inkomdeur en één schakelaar aan de trap. Al de andere verlichting bedien je rechtstreeks in de zekeringkast, die hangt dan ook gewoon in de living. De zekeringen zijn genummerd, en op de deur staat mooi in drie talen voor wat welk nummertje dient. Livingroom, olivetree, entrance, tennis, bar, kitchen, ...

Een bubbelbad is er ook in de badkamer, maar echt zin om dat te proberen hebben we niet. Uit de douchekop komt er water, een beetje langs de barstjes tussen de dichtgekalkte gaatjes. Naast het toilet hangt een briefje 'prié d'employer la papetière'. We zijn er nog altijd niet uit wat we daar moesten gebruiken of juist niet gebruiken.

TV mét sateliet én dvd speler is er ook. Geen enkele van de vijf afstandsbedieningen is van het zelfde merk als een van de drie toestellen. Moeilijk.
Maar tv hoeven we niet te kijken er is biljart, of pool of 8-ball eigenlijk. De spelregels leren we gaandeweg.

Samengevat, een pracht van een huis met veel plaats, mooie buitenruimte, maar het heeft allemaal eens een opfris en herstelbeurt nodig. Zeker voor die prijsklasse.

In het huis ligt een kaartje van een een restaurant in de buurt: Hacienda Minerva in Zuheros. We zouden beter reserveren, want we willen deftig eten. Na enige voorbereiding met google translate belt Eulalie het restaurant. Met het ene geoefende zinnetje Spaans kom je schromelijk tekort als ze vragen beginnen stellen natuurlijk. Engels en Frans helpen op dat moment ook niet veel.

De Hacienda ligt temidden een natuurgebied, waar het leuk mountainbiken blijkt te zijn, met de auto is het iets minder. Een bordje stuurt ons langs een onverhard pad omlaag. Er staan enkele auto's voor de het kiezelbaantje dat naar het restaurant leidt. Veiligheidshalve testen we eerst te voet uit of helling, breedte en draaicirkel doenbaar is. Moet kunnen, en met de gedachte dat het straks waarschijnlijk pikdonker is ga ik de auto maar halen. Esmoreit loopt mee. Zelf vind ik dat halverwege dat omhooglopen wel goed is geweest.


Twee vriendelijk lachende spaanse donna's staan ons op te wachten. Aan het bordje comodor zien we welke kant we uitmoeten. Voor de ingang stellen ze ons een vraag, waar blijkbaar twee keuzemogelijkheden als antwoord op zijn. Geen idee, maar we knikken vriendelijk en kiezen dan maar de rechterkant. 'Antonio' slaan beide meiden uit.

We zijn de enigen in het restaurant. Gelukkig hebben we gereserveerd, anders was de kok misschien al vertrokken. Ze hebben Antonio gebeld, die is met z'n scooterke afgekomen, en zag aan onze nummerplaat dat hij ons waarschijnlijk in het Frans zou kunnen helpen. Hij beweert in Luik gestudeerd te hebben, ik hoop voor hem dat de docenten de Spaanse taal machtig waren.
Maar Antonio neemt wel alle moeite om de volledige menukaart te vertalen, tot ook wij het begrijpen. 'Ik wil weten wat ik eet' is het motto van één onze medereizigers.

Mijn Spaans blijkt ook niet echt begrijpelijk te zijn voor de inheemsen. Het helpt natuurlijk niet als ik zeg dat ons huis 'El Bacon' noemt (hij zag zo het vlees voor hem). En toen hij vroeg waar we vandaan kwamen werd het helemaal te gek. Ik heb hem nog proberen het verhaal van Vilafamès te doen maar heb halverwege maar wijselijk gezwegen.

Het eten zelf was vrij zwaar en de porties enorm. We kregen ook veel brood, dat we afzonderlijk betaalden.

Als voorgerecht:

-Salteado de verduras (Een slakom groenten voor Eulalie)
-Pate de perdiz (ganzelever voor Esmoreit, gesereveerd in een enorm diep bord, de bol paté had de omvang van een grote pistolet)
- Arroz de primavera (rijst met groenten: artichoc, asperges voor de ouders, geserveerd in een grote gietijzeren casserol)

Onze honger was over. Eulalie kon al niet meer eten door het gedacht aan de bochten die nog zouden komen op de terugweg. Maar we hadden nog hoofdgerecht besteld:

- Lomo de lubina (gekookt vlees)
- Paletilla de cordero (een vis, maar welke weten we niet echt)
- Lomo de jabali con salsa (nog meer gekookt vlees)
- Codillo de cero ibenico (hert :) verschrikkelijk lekker)

We waren ook nog zo vooruitziend geweest om dessert te bestellen:

- Tarta chocolate
- Tarta de quese de cabra

Na de maaltijd (slim van hem) legde Antonio uit dat zijzelf de gewoonte hadden om slechts één of twee voorgerechten te bestellen, en met z'n allen naar met de vorken in de borden de spietsen, iets wat we van dan af maar ingevoerd hebben.

Antonio gaf ons ook nog een privérondleiding op de hacienda. Ze waren nog volop in eenzeer eclectisch stijl bezig, maar zagen het wel groots. momenteel was het badhuis in aanbouw.


Op de terugwerk werden we voor het eerst geconfronteerd met de donkere spaanse nacht. De bochten kwamen soms verassend uit de hoek. Bij de eerste buitenverlichting langs het straatje waar ons huis langs gelegen was, riep iedereen uit: we zijn er. Ze hebben dan nog drie keer gedaan, tot we er uiteindelijk waren, maar de buitenverlichting hadden we bij ons vertrek niet aangestoken, dus brandde die ook niet.

We hadden een ganse nacht om ons maal verteerd te krijgen.