vertikaal in Vilafamés

Vandaag ongeveer een 450 km zuid-waarts.

In de michelin had ik een rood daksken "otros tipos de alojamiento recomendados, agradables" met een rode schommelstoel: "traquilo" zien staan, ongeveer halfweg in Spanje. Waarom het etablissement El Jardin Vertical noemde, was me even ontgaan.

Er stond nog: Este antiguo edificio ha sido restaurad con gusto, conservando su rusticidad y los muros en piedra. Zona social con chimenea y magnifica vistas desde algunas habitaciones.

Het leek me allemaal goed klinken. Geleerd uit onze vorige trektocht door Spanje, had ik gekeken naar: REST (cerrado lunes y martes), dus we zouden aan eten geraken dat leek met het belangrijkste.

Misschien ter info, want dat verhaal gaat hier al een tijdje rond in de familie, toen we in 1993 door Noord-Spanje trokken, had ik een parador gereserveerd 'sin rest'. Toen was ik ook gerust. De rust veranderde in onrust toen ik bij het tanken steeds sin plomo zag staan. Raar vond ik, dat die Spanjaarden hun pompen met lood speciaal aanduiden. In de drankautomaat zag ik cola-light 'sin sugar'...

De saga van het caldo water zal ik jullie maar besparen.

Enfin, de snelweg op. Na enkele kilometers waren we over de grens en wou ik zo vlug mogelijk bij een tankstation stoppen. Niet om te tanken maar voor de shop: een fles water en wat snoep voor onderweg. Zo kon ik eindelijk tegen de vriendelijke dame 'gracias' zeggen. Zo was mijn blunder van in Toscane ook hersteld. Ik had toen moeite met het Italiaanse grazie, de winkeldames lachten altijd zo vriendelijk naar mij toen ik gracias zei.

Op de middag aten we onder het oog van de vigilante de securidad, met zonnebril. Esmoreit zette hiervan een goede imitatie neer, met zonnebril. Zonnebril? 'Ik wil mijn zonnebril' riep Eulalie. (voor de juiste intonatie, roep deze zin uit op de toon van 'ik wil een rendierhoedje') De zon scheen inderdaad volop, en we hadden alledrie onze zonnebril op. Dochter dus niet. 'Maar neem dan je zonnebril' 'Hij zit in mijn valies, in het zijzakje'. De valies zat in de koffer, onderaan, helemaal achteraan. Gelukkig was er dus bewaking op de parking, zo kon ik de ganse koffer uitladen op zoek naar de zonnebril. Vaders doen alles voor hun dochters

Ons hotel dus, we zijn er met de auto gepasseerd, de passagiers op de achterbank zaten met hun knieën in mijn nek. Onmogelijk om aan de deur van het hotel te stoppen, daarbij we hadden al een achterligger.

Links afslaan na deze afdaling, lukte niet echt, omdat in de bocht een auto geparkeerd stond. Achteruit dan maar, de achterligger reed gedwee achterwaarts de helling op, en onze auto aan de kant van de weg laten staan. De beklimming deden we te voet, onze bagage, om begrijpelijke redenen, mooi in de koffer achterlatend.

Gloria, die met enig vuur haar casa rural runde, gaf ons een rondleiding. Door de veelheid aan trappen waren we totaal onze orientatie kwijt. Te meer daar we voor onze duplexkamer terug naar buiten moesten, door de vertikale tuin. El jardin vertical dus.


Onze kamer op de verdieping, mét draaitrapje, en de kinderen op het gelijkvloers. Het hotel is, zoals alle huizen in Vilafamés tegen en in de rotsen gebouwd. Het badkamertje had een mooi uitzicht op de bergen, hoewel de badkamer op de verdieping was, passeerden de mensen toch voorbij het badkamerraam, steile wegen. De lavabo stond voor het raam, de spiegel hing er naast.
De douche had wel 5 knoppen, een voor warm een voor koud, een voor uit en aan een voor de hoofdsproeier een voor twee zijsproeiers en een voor de andere zijsproeiers. De douche zelf was lang en zeer smal. Genietend van een hydromassage heb ik zo m'n rug verbrand, aan de verkeerde knop gedraaid.

De vertikale tuin, met de avontuurlijke trap richting restaurant, we kwamen daar door het raam binnen.
We hadden ook via een metalen hek ("please close when you leave", had Gloria ons gevraagd) , uitgang naar een andere straat, gelukkig op het niveau waar ook onze auto stond, zo konden we toch met de valiezen binnen zonder muilezels aan te spreken.

We hebben de ganse namiddag het hotel kunnen verkennen. Het regende pijpestelen, het water stroomde langs de straten. Het begon zelfs te hagelen. Wat wil je in een bergdorpje in april.

De omschrijving in de michelin klopt volledig, heel gezellig interieur. Bovendien is er draadloos internet, daar hebben we dus vanuit de zetels contact kunnen leggen met België via facebook



Voor het avonddiner, Spanjaarden beginnen ten vroegste om 21.00 h, hebben we toch nog een avondwandeling kunnen maken. We vonden de fabriek waar de regenbogen worden geproduceerd.




Koud was het duidelijk nog wel.

Onze eerste kennismaking met cactussen in het wild.

De blinkende straatjes van Vilafamés. Ik zou het niet aanraden om met een grote wagen naar dit dorp te komen. Met een zafira lukt het net, hebben we ondervonden.


Het hotel tegen de bergflank.

Ons diner:
- Champignionsoep, de paddestoelen niet het water.
- Zalm met chips, looksaus en lijntjes dillesaus.
- Moussaka, waar je je niet aan verbrandt
- Aardbeienbavarois
Vino: Magnitum: heel lekkere rode wijn uit de streek.

Bedienen in dit restaurant moet niet makkelijk zijn, de zone met tafels is veiligheishalve afgeboord met een muurtje, want daarlangs loopt een onregelmatige trap.
De dienster moest dus ofwel de borden doorgeven of over de tafel gaan hangen of ons vanover het muurtje bedienen. Ze heeft alle drie de opties uitgeprobeerd.
Bovendien had ze (volgens het commentaar van Gloria) dessertlepels ipv soeplepels gelegd, daarna het visbestek vergeten, en de borden van de vorige gang vergeten wegnemen.

Ons Spaans hadden we tegen dan al bijgeschaafd. buenas noches ( boternootjes) ,
en ¿cómo estás? (komesTAS)



groot formaat panorama

's Morgens had ik alle tijd om enkel foto's van het dorp te nemen bij de ochtendzon. Het ontbijt werd pas vanaf 10.00 h geserveerd. Winter of zomer, Spanjaarden houden vast aan hun eigen ritme. Gelijk hebben ze. Alleen we moesten vandaag toch nog een 600 km doen en vóór vijf uur bij de sleutelhouder van ons huis zijn.

Het was heel rustig in het dorp, op een uur tijd kwam ik maar 1 politiewagen tegen. Ze hadden ondertussen verkeersborden gezet. Het was ondertussen pasen, en er zou een stoet de stad rondtrekken. Gelukkig hadden we de avond voordien geen parkeerplaats gevonden op het pleintje, want daar moest je nu voor tien uur weg zijn.


De burcht blaakt in de zon, maar vergis u niet, de wind huilde door de schietgaten, het was ijzig koud.



Ook hedendaagse archtitectuur in de streek.
De twee klokkentorens.

Ik vraag me nog altijd af wie ons verblijf in El jardin vertical gelekt heeft. Toen we het hotel terug binnenkwamen voor ons ontbijt was de plaatselijke televisieploeg daar. Ontbijt, uitchecken en Gloria die voor ons de deur open doet, het is allemaal vastgelegd. Het was blijkbaar weer te lang geleden dat we nog eens op tv waren. Na een BS nu ook een BS.

op naar de Pyreneeën, vrijdag 10 april

Na Esmoreit z'n stevig ontbijt;
- 2 eieren
- conrflakes
- fruitsalade
- een croissantje
- een paar sneetjes brood (ja frans ja, maar pain français bestaat niet echt);
kunnen we weer de baan op, we hebben vandaag een 800 km af te leggen.

Bij de eerste payage is het er al goed op. Links van ons een wagen met engelse nummerplaat, door het raam hangen een paar stevige borsten met een vrouwenhoofd er op, in een poging om het ticket te nemen. "ge moet er U nog verder van stellen" doe ik de vrouw na "en dan zeker aan de automaat voor de vrachtwagens". Het moet niet evident zijn om met een stuur rechts, rechts te rijden.
Na de payage, vliegt er ons een blauwe porsche cayenne turbo met engelse nummerplaat voorbij. Ik zie nog juist een hondje op de achterbank.

Het tweede paar borsten is voor de middag. In het aire centre de france komt een gezonde spaanse naar de tafel naast ons. Ze draait zich weg van het gezelschap, en opent met een grote zwaaibeweging met de borst(en) vooruit haar jas. Esmoreit kan net een coalitie vermijden. Aan haar boze blik te zien had ze eerst niet door dat wij daar ook zaten.

Langs de A71 en A75 passeer je nogal wat wijngaarden. "Hoe doen ze dat daar toch op die hellingen, met de kruiwagen?" "En als je daar woont in die bergdorpen, komt de vuilniswagen daar ook" Inderdaad allemaal zaken die een praktisch ingestelde dochter zich kan afvragen. Bovendien vindt het gezelschap dat het toch wel heel praktisch is op reis, vader moet alleen maar konstant zijn visakaart uithalen en alles is geregeld.

Een van de redenen om langs deze zijde Spanje binnen te rijden, via de A75, is de brug van Millau. Adembenemend.
In 1994, op weg naar Béziers, zijn we nog het dal van Millau ingedaald, daar overnacht, en de dag nadien de berg weer op. De streek van Millau tesamen met de 'gorges du tarn' is heel mooi. Via de brug ben je er op een minuut voorbij.
De rit over de brug 'vaut le détour'. Het licht over de spankabels van de pijlers is een beeld dat ik niet meer vergeet.



Mijn zoon neemt z'n taak als bijrijder heel ernstig op, en waarschuwt mij bijtijds voor de flitspalen. Deze zijn aangeduid op de kaart, en bovendien doen ze het in Frankrijk heel netjes, elke flitser is 'pour votre sécurité' op voorhand aangeduid.
De GPS doet het uitstekend tot 'le Boulou' het dorp waar ons volgend hotel, Relais des Chartreuses gevestigd is. De straat kent de gps niet, dus moeten we afgaan op de wegbeschrijving.
Lut heeft het al vlug door, de weg stijgt. De herinneringen aan Toscane zijn er weer.

Een romantisch hotel waar we onze intrek mogen nemen in een appartement met twee afzonderlijke kamers.
Het verschil met het vorige hotel kan niet groter zijn. De gastvrouw, met hondje dat ze net wou uitlaten op de arm, herkent ons meteen. Ik hoef de naam niet te zeggen. Onmiddellijk gaat ze ons voor naar de kamers. "je pense que celle-ci sera pour les parents" zegt ze als ze het dubbel bed toont.

De kinderen kunnen kiezen uit drie bedden. Bovendien is hun badkamer met bad én douche stukken mooier en nieuwer dan de onze, met enkel een douchecel.

Hier is het voor mij duidelijk waarom ik liever naar een bestemming reis dan de sprong te maken met het vliegtuig. Je verandert mee met het landschap, de mensen, de cultuur en vooral de nouriture. 's Avonds wacht ons een heerlijk diner:

- verse kaas met olijfolie
kruiden uit de tijn en komkommer

- Geitenkaas met honing in bladerdeeg,
met sla, olijfolie en balsamico

- Lapain (en niet zoals onze vegetarier had begrepen, le pain)
Konijn dus met olijven, gevulde tomaat met sjalot, champignon, puré met olijfolie (en abondance) met kruiden uit de tuin.
Voor Eulalie maakten ze zonder probleem een omelette met kruiden uit de tuin, tesamen met een mooi bord groenten.

- Fromages
"pour qui? un, deux, trois " "et quatre" antwoordt Esmoreit heel enthousiast tot onze verbazing. Later bekent hij dat hij eigenlijk 'fruits' had verstaan.

- en mocht het nog niet genoeg geweest zijn: Cheesecake met frambozecoulis en fraises.
zo zwaar dat je de vier vorige gangen gerust mocht overgeslaan hebben.

Als aperitief hadden we een muscat, un jus d'orange et un jus de fraises.
Een heerlijke wijn: le singlets uit 2004. "Un bon vin, surtout avec le repas" complimenteerde de gastvrouw me vriendelijk. (flattery will get you everywhere)

Zo vriendelijk de eigenares, des te lomper was de Spaanse bediende: ze vroeg of we nog 'de lo' wilden, wenste ons "bon a pitié" en nam bij het afruimen het bestek in de vuist, en de borden in de andere hand. Soms sprong een zwierige francaise zo voor haar.

Een hond stond voortdurend te kreunen, z'n bazin kreeg hem niet stil, "keep quiet". Uiteindelijk heeft het koppel zich verzet, ze geneerden zich wat. Ik dacht de hond te herkennen, bovendien had ik op de parking de blauwe porsche cayenne turbo met rode schijfremmen zien staan. Ze bleken uit het Londense te komen, hadden vorige nacht in Orléans geslapen en waren op weg naar Spanje. We hadden elkaar wel vier keer gekruist op de autosnelweg. Ze zei tot ziens. Maar ik heb maar één maal de achterkant van de porsche meer gezien.

"Il pleut jamais ici" had de gastvrouw ons nog gezegd, "c'est rare"
niks dan regenen heeft het daar gedaan, echt water gegoten. Het moet daar mooi zijn in het zonnetje.

Het zicht vanuit ons kamerraam.


Het zicht op "ons appartementje" met een stijgende weg. Ik sta op de 'slag' naar de parking die steil omlaag ging. Gelukkig was er een roestig draaidje die je beschermde tegen de afgrond.

Morgen Spanje.

de heenreis 0.1, donderdag 9 april

Een gewoonte,volgens sommigen een slechte, is het ondertussen ten huize groosman ook om een dag vroeger te vertrekken dan gepland.

Het is nooit slecht je plannen eens met iemand door te nemen. Na de tennis woensdagavond, merkte Lieven terecht op dat als je 's morgens rond een uur of vijf vertrekt, je midden in de spits van Parijs terecht komt. Zonde van het tijdsverlies.
Ik zou die dag 1196 km doen dus veel later dan 5.00 u wou ik niet vertrekken, vroeger zag ik niet zitten, en 's nachts rijden viel me toch wel zwaar, herinner ik me van Toscane.06.

Daarom boekte ik nog diezelfde avond een hotel langs de autostrade in Orleans, een hotel van de keten Kyriad. Veel foto's heb ik daar niet van, wat op de website staat is mooier dan wat je ter plaatse ziet. Toch deze, onze chambre familiale na een korte nacht.



Over het hotel geen kwaad woord. De 'klik' is er gewoon niet tussen mij en dit soort hotels.
Het begon eigenlijk al bij het inchecken. We kwamen daar midden in de nacht toe zo rond 0:30 u.
En vriendelijk heerschap was aan het kuisen, maar we mochten gerust binnen. Hij liet het schuurmachien voor wat het was en ging achter de balie staan. "Vous avez reservés?" "Bien sur, sous le nom Groosman". Na wat getokkel op het toetsenbord: "Quel nom?" Ik dan maar op z'n Frans: "Grossmanne". Geblader, getokkel, "Est-ce possible sous un autre nom?". Mijn blik gaat opzij naar de rest van het gezelschap, onder welke naam zou ikzelf, de dag voordien via mail nog kunnen gereserveerd hebben. Er schoten me onmiddellijk wel enkele namen door het hoofd, maar voor een nachtje met de familie zou ik die niet direct gebruiken. "Pouvez-vous épeler?" Ik begin dan maar "G R deux O " Ik zie hem al beginnen "J" "Excusez-moi, un GIE pas un GEE" of andersom.

Gelukkig we waren bekend, en we konden gaan slapen.
400 km hadden we gedaan. Om 20:00h vertrokken, en een vrij rustige reis gehad. Wat werken voor de périférique, maar vlot rond Parijs gereden.

In Lille vond Esmoreit het toch wel heel vreemd dat ze langs de kant van de weg steeds aanmaanden om rapper te rijden. 90 RAPPER, 110 RAPPER.
Het duurde toch een heel eind voor ik door had dat hij het over het bordje RAPPEL had. Hij had wel al tweeëndertig keer rapper in mijn oor geroepen, maar ik dacht dat hij zo vlug mogelijk ter bestemming wou zijn.

Eulalie vroeg wanneer we in Zwitserland kwamen, want voor 09 hadden ze daar een roze vignet en dat zou zo mooi staan bij ons rood van 06. Zullen we dan toch midden juli eens naar Montreux moeten.

Slapen had ik al gezegd. Met vier op één kamer was drie jaar geleden misschien een goed idee, nu bleek die kamer toch wel weinig zuurstof te bevatten voor vier volwassen, of toch halfgewassen, mensen. Bovendien zijn er die blijken te snurken, ook de buren. De snelweg ligt wel heel dichtbij, en de post begint er ook vroeg aan. Onze kamer keek uit op het postverdeelcentrum van Orléans.

de voorbereiding

Het verhaal van deze reis begint in het reisbureau.
Het werd tijd voor nog eens een reisje en het liefst naar Zuid-Spanje of Griekenland.

"Griekenland is nog toe, en voor Spanje zijn jullie te laat". OK, we waren maar veertien dagen op voorhand met de planning van de reis begonnen, maar het leek ons niet echt hoogseizoen. We kregen enkele brochures met jet-air hotels in onze handen gestopt en ze ging wel eens kijken voor een vlucht.

Die vlucht leek het grootste probleem. Bovendien was dit niet het soort reis dat we voor ogen hadden. We zijn daar vriendelijk buitengevlucht. Dat we in onze raid de chacoche hadden laten staan was enkel een voorbereiding op wat de reis voor ons in petto had.

Vliegen en auto huren leek me te duur, en bovendien vind ik het reizen naar de bestemming de helft van het plezier van het volledige avontuur.
Dat brengt me al meteen bij de essentie, een vriend zei me dat wij op reis gaan voor cultuur, zij eerder voor natuur. Na verschillende boeiende reizen zijn we er zelf ook uit, de cultuur willen we zeker leren kennen, ook de natuur boeit ons, maar bovenal is het het avontuur dat ons willens nillens achtervolgt.

De avond na de ontsnapping uit het reisbureau vond ik op internet via interhome ons huis voor het grootste deel van de reis. De hotels voor de heen en terugreis had ik de dag nadien, en ik was gelukkig verwittigd dat ik ook de tickets voor het alhambra al best bestelde.