op naar de Pyreneeën, vrijdag 10 april

Na Esmoreit z'n stevig ontbijt;
- 2 eieren
- conrflakes
- fruitsalade
- een croissantje
- een paar sneetjes brood (ja frans ja, maar pain français bestaat niet echt);
kunnen we weer de baan op, we hebben vandaag een 800 km af te leggen.

Bij de eerste payage is het er al goed op. Links van ons een wagen met engelse nummerplaat, door het raam hangen een paar stevige borsten met een vrouwenhoofd er op, in een poging om het ticket te nemen. "ge moet er U nog verder van stellen" doe ik de vrouw na "en dan zeker aan de automaat voor de vrachtwagens". Het moet niet evident zijn om met een stuur rechts, rechts te rijden.
Na de payage, vliegt er ons een blauwe porsche cayenne turbo met engelse nummerplaat voorbij. Ik zie nog juist een hondje op de achterbank.

Het tweede paar borsten is voor de middag. In het aire centre de france komt een gezonde spaanse naar de tafel naast ons. Ze draait zich weg van het gezelschap, en opent met een grote zwaaibeweging met de borst(en) vooruit haar jas. Esmoreit kan net een coalitie vermijden. Aan haar boze blik te zien had ze eerst niet door dat wij daar ook zaten.

Langs de A71 en A75 passeer je nogal wat wijngaarden. "Hoe doen ze dat daar toch op die hellingen, met de kruiwagen?" "En als je daar woont in die bergdorpen, komt de vuilniswagen daar ook" Inderdaad allemaal zaken die een praktisch ingestelde dochter zich kan afvragen. Bovendien vindt het gezelschap dat het toch wel heel praktisch is op reis, vader moet alleen maar konstant zijn visakaart uithalen en alles is geregeld.

Een van de redenen om langs deze zijde Spanje binnen te rijden, via de A75, is de brug van Millau. Adembenemend.
In 1994, op weg naar Béziers, zijn we nog het dal van Millau ingedaald, daar overnacht, en de dag nadien de berg weer op. De streek van Millau tesamen met de 'gorges du tarn' is heel mooi. Via de brug ben je er op een minuut voorbij.
De rit over de brug 'vaut le détour'. Het licht over de spankabels van de pijlers is een beeld dat ik niet meer vergeet.



Mijn zoon neemt z'n taak als bijrijder heel ernstig op, en waarschuwt mij bijtijds voor de flitspalen. Deze zijn aangeduid op de kaart, en bovendien doen ze het in Frankrijk heel netjes, elke flitser is 'pour votre sécurité' op voorhand aangeduid.
De GPS doet het uitstekend tot 'le Boulou' het dorp waar ons volgend hotel, Relais des Chartreuses gevestigd is. De straat kent de gps niet, dus moeten we afgaan op de wegbeschrijving.
Lut heeft het al vlug door, de weg stijgt. De herinneringen aan Toscane zijn er weer.

Een romantisch hotel waar we onze intrek mogen nemen in een appartement met twee afzonderlijke kamers.
Het verschil met het vorige hotel kan niet groter zijn. De gastvrouw, met hondje dat ze net wou uitlaten op de arm, herkent ons meteen. Ik hoef de naam niet te zeggen. Onmiddellijk gaat ze ons voor naar de kamers. "je pense que celle-ci sera pour les parents" zegt ze als ze het dubbel bed toont.

De kinderen kunnen kiezen uit drie bedden. Bovendien is hun badkamer met bad én douche stukken mooier en nieuwer dan de onze, met enkel een douchecel.

Hier is het voor mij duidelijk waarom ik liever naar een bestemming reis dan de sprong te maken met het vliegtuig. Je verandert mee met het landschap, de mensen, de cultuur en vooral de nouriture. 's Avonds wacht ons een heerlijk diner:

- verse kaas met olijfolie
kruiden uit de tijn en komkommer

- Geitenkaas met honing in bladerdeeg,
met sla, olijfolie en balsamico

- Lapain (en niet zoals onze vegetarier had begrepen, le pain)
Konijn dus met olijven, gevulde tomaat met sjalot, champignon, puré met olijfolie (en abondance) met kruiden uit de tuin.
Voor Eulalie maakten ze zonder probleem een omelette met kruiden uit de tuin, tesamen met een mooi bord groenten.

- Fromages
"pour qui? un, deux, trois " "et quatre" antwoordt Esmoreit heel enthousiast tot onze verbazing. Later bekent hij dat hij eigenlijk 'fruits' had verstaan.

- en mocht het nog niet genoeg geweest zijn: Cheesecake met frambozecoulis en fraises.
zo zwaar dat je de vier vorige gangen gerust mocht overgeslaan hebben.

Als aperitief hadden we een muscat, un jus d'orange et un jus de fraises.
Een heerlijke wijn: le singlets uit 2004. "Un bon vin, surtout avec le repas" complimenteerde de gastvrouw me vriendelijk. (flattery will get you everywhere)

Zo vriendelijk de eigenares, des te lomper was de Spaanse bediende: ze vroeg of we nog 'de lo' wilden, wenste ons "bon a pitié" en nam bij het afruimen het bestek in de vuist, en de borden in de andere hand. Soms sprong een zwierige francaise zo voor haar.

Een hond stond voortdurend te kreunen, z'n bazin kreeg hem niet stil, "keep quiet". Uiteindelijk heeft het koppel zich verzet, ze geneerden zich wat. Ik dacht de hond te herkennen, bovendien had ik op de parking de blauwe porsche cayenne turbo met rode schijfremmen zien staan. Ze bleken uit het Londense te komen, hadden vorige nacht in Orléans geslapen en waren op weg naar Spanje. We hadden elkaar wel vier keer gekruist op de autosnelweg. Ze zei tot ziens. Maar ik heb maar één maal de achterkant van de porsche meer gezien.

"Il pleut jamais ici" had de gastvrouw ons nog gezegd, "c'est rare"
niks dan regenen heeft het daar gedaan, echt water gegoten. Het moet daar mooi zijn in het zonnetje.

Het zicht vanuit ons kamerraam.


Het zicht op "ons appartementje" met een stijgende weg. Ik sta op de 'slag' naar de parking die steil omlaag ging. Gelukkig was er een roestig draaidje die je beschermde tegen de afgrond.

Morgen Spanje.