over dit reisverslag.

Gezien dit reisverslag als blog is opgebouwd, staat het begin onderaan. Dus als je het verslag chronologisch wil lezen, scroll dan door naar het einde en begin met het laatste item, de eerste dag van onze reis en ga zo dag per dag verder.

Je kan ook in de kolom hiernaast waar de hoofdstukken in chronologische volgorde staan, per dag aanklikken, zo lees je een stuk makkelijker het reisverhaal van begin tot einde.

Vul gerust aan met eigen ervaringen, of geef opmerkingen wat je vindt van dit blog of onze reis. Of geef ons nog meer redenen en excuses om terug te gaan, het kan gerust geen kwaad. Mocht dit verslag een inspiratie zijn om zelf naar Andalucië te trekken, het is mooi meegenomen. Hou ons op de hoogte van jullie ervaringen. Als er nog vragen zijn of opmerkingen (over spellingsfouten en niet werkende links bijvoorbeeld), laat me gerust iets weten.Veel leesgenot, wij hebben alvast van onze reis genoten, maar dat mag duidelijk zijn na de lectuur en de foto's.

/luc

Thuis, zondag 19 april 2009

Na een goede nachtrust, checken we uit en rekenen we af. De prijzen zijn terug het dubbele van de prijzen in Spanje. Maar het heeft deugd gedaan.

De terugreis verloop heel vlot. We scheren door de Landes, en zien tijdig een politieman achter zijn wagen met mobile radar. We vertrokken om 10.00 h en 1065 km later staan we om 18.00 h terug thuis. Het eerste rode licht hadden we in Knesselare.

Thuis nemen we vlug een douche om terug te vertrekken naar Antwerpen, Lenny Kravitz treed nog eens op voor ons. De 12'997 anderen hebben geen idee welke reis we er op zitten hebben.

terug naar huis, deel 1. zaterdag 18 april 09

De terugweg zetten we een dag vroeger in dan dat we mogen, maar zondagavond is de laatste dag van de schoolvakantie, en we zijn toch nog altijd meer dan 2000 km van huis.

We kozen voor de kortste weg terug, aan de zijde van de atlantische oceaan. Het gaat ook vlugger want je rijdt het grootste deel op de vlakte, zowel in Spanje als in Frankrijk.

Donderdag zijn we nog wat inkopen gaan doen. In de supermarkt hebben en voorraad rode wijn, cava en natuurlijk porto ingeslagen. Bij een lokale olijfperserij Germán Baena heb ik enkele flessen olijfolie gekocht. We wilden ook nog een olijfboompje meebrengen, maar dat zal voor een andere keer zijn. De bodem van de koffer ligt vol flessen, daarop komt de bagage. Zo geen gekletter tijdens het rijden.

Onderweg hebben we een goed bed met een lekkere tafel gereserveerd. Villa Stings in Saubusse.

Het hotel is een klassieke woning aan de rand van het dorp, in alle rust voor het water.
We maken nog een avondwandeling voor het diner wordt geserveerd.
We eten het menu met veel asperges, het restaurant zit zo goed als vol.
Het smaakt heerlijk en ook de fles plaatselijke wijn kunnen we appreciëren.
Meer details heb ik niet, we zijn te veel onder de indruk van wat vooraf ging.


Inderdaad een aangenaam hotel met een zeer goede tafel.

Alhambra, Granada, vrijdag 17 april 09

deze foto in zeer groot formaat.

Het orgelpunt van onze pelgrimstocht, het Alhambra.
Ik kan niet genoeg benadrukken dat je hiervoor op voorhand tickets moet bestellen via internet
Het is mogelijk om daar tickets te kopen, maar wij gingen dus buiten het seizoen, en 's morgens om negen uur was het al uitverkocht.
Je kan dan wel op het terrein en de generalife, het alcazaba en het paleis van keizer Karel bezoeken, maar je geraakt niet binnen in de Nasridenpaleizen en laat nu net dat zijn die de reis de moeite waar maakt.

Op je ticket staat het uur aangeduid waarop je de paleizen binnen mag, wees gerust je zal er geen vijf minuten vroeger binnen gaan, maar ook geen tien minuten later.
Van tickets kopen thuis, de tickets afhalen uit de automaten ter plaatse tot het binnengaan in de paleizen, alles loopt heel vlot.

Je kan ook mp3 spelers huren als gids, je kan ze laten instellen in het Nederlands. Zorg er juist voor dat ze je goed begrijpen aan de kassa en dat ze van Dutch geen Duits maken.

Neem er ook genoeg, want tegen het einde van ons bezoek werkten er nog 2 van de 4 gidsen correct. Ze hebben er onderweg wel een vervangen, maar die stond dan op Duits.

Wij starten ons bezoek bij het generalife, het zomerverblijf. Eigenlijk het Yannat Al Arif, 'de tuin van de architect'.
Een tuin in verschillende niveaus, met bouwwerken en waterpartijen.

deze foto in zeer groot formaat

mooie blauwe regen als bescherming tegen de zon.

Fonteintjes op de binnenplaatsen.


Vanuit de generalife wandelen we langs de ruïnes van de oude stad. We passeren ook de parador die midden in het Alhambra ligt. Daar hebben we onze café con leche gedronken. Vier maal zo duur als elders, maar je kan eens rustig naar het toilet gaan.


Dan komen we aan het Alcazaba, de burcht met verschillende torens, het oudste gedeelte van het Alhambra.


Op de torens heb je een mooi uitzicht over Granada. Wij konden door de bewolking de besneeuwde sierra Nevada niet zien.



Er staan genoeg kraantjes onderweg, een verfrissing is meer dan welkom. Even dachten we dat Olivier mee was.

Aangezien het nog even te vroeg was om de paleizen binnen te gaan, gingen we op aanraden van de hostes eerst naar het paleis van Karel V. Je hebt het op 10 min gezien.


Het bestaat uit een rond binnenplein, omgeving door een dubbele zuilen gallerij.

absurd groot formaat panoramafoto

In het centrum heb je het 'bekende' akoestische effect.


Had Karel V kritiek op de basiliek in Córdoba, dan mag je niet denken wat hij hier heeft laten afbreken om zijn paleis lomp in het centrum van het Alhambra neer te poten, in een stijl die volledig vloekt met de omgeving, met een ruimte die eerde militair aan doet.




Maar dan met hoge verwachtingen naar de Palacios Nazaries.


De inkom doet wat knullig aan je kan net tussen het paleis van Karel V en deze paleizen door. Het verhaal begint.

De Mexuar, audiëntiezaal, rechtzaal en raadzaal.
Bijzonder raar van verhoudingen.
Ondertussen wordt ook het voordeel van het tijdsysteem duidelijk. Doordat het publiek maar mondjesmaat wordt toegelaten (ter bescherming van het monument) kan je de ruimtes vrij goed bezoeken zonder dat ze overvol staan. Ook de groepen laten ze via een andere rij, met tussenpozen binnen. je bent wel vrij om zo lang in de paleizen te blijven als je zelf wil, tot sluitingsuur wel te verstaan.



De patio del Cuarto Dorado, met nog volledig intakte gedecoreerde zuidermuur.

gevel in enorm groot formaat

De paleizen zijn steeds een spel van smalle doorgangen, open pleinen, zuilengallerijen, en binnenruimtes.

Het Mirtehof.




past nooit op je scherm, maar de moeite om te zien, groot formaat van deze foto

De Torre de Comares.
Alsof de bouwwerken niet voldoende zijn, zie je ze ook nog eens dubbel in het water.
Alle technieken van de architectuur worden hier gebruikt en zo wordt je ondergedompeld in een poëtisch verhaal vol van emoties.

Wat volgt is een enorme hoeveelheid aan beelden, maar ze zijn nodig om duidelijk te maken hoe je helemaal in een andere wereld terecht komt. Je hebt amper de tijd om van de indrukken te bekomen.




Het felle buitenlicht wordt door de ramen gefilterd.

Geen muur blijft onbewerkt.
Je bent omgeven door verhalen en geschiedenis.



Een draagstructuur die wel uit broos kantwerk lijkt te bestaan.


Het licht is overal anders.


Soms wordt de structuur zelfs doorzichtig.

in dit formaat kijk je er echt door

Het leeuwenhof met de koninklijke vertrekken.

formaat met veel meer detail

De slaapzalen met dromerige koepels.






Nog nooit ben ik door architectuur zo emotioneel aangegrepen geweest.
Het is niet te vertellen en niet in beelden vast te leggen wat de beleving van het Alhambra is.


groot formaat



Zowel het bezoek aan het Alhambra in deze volgorde, als de planning van onze reis loopt in crescendo op. Het was goed om het Alhambra tot het laatste van de reis te bewaren, wat zou hier nog tegenop kunnen.

Bij het buitenkomen kan je nog even bekomen in de tuinen, terug fonteinen en waterpartijen.




Een laatste gebouwtje met z'n weerspiegeling in de vijver. We hebben genoeg indrukken gehad voor vandaag, genoeg voor de reis.

De dag willen we mooi afsluiten.
Ik had vrij dicht bij Baena een bib gourmand gevonden in de michelin: Balcon del Adarve in Priego de Córdoba. Priego de Córdoba is een stadje temidden van natuurgebied. Temidden tussen vier grote wegen.
De stad weet onze gps liggen, het restaurant niet echt. We hebben bijgeleerd, bij het binnenrijden van de stad vragen we onmiddellijk de weg. Ze wijzen ons het restaurant, het ligt in de hoogte temidden in het centrum. Wat zou je ook anders verwachten met een naam als Balcon.

In het duister banen we ons een weg door het oude centrum, op zoek naar een parkeerplaats. Naar gewoonte zijn de straten smal en steil. Op een bepaald moment moet ik, om de bocht te kunnen nemen, door de openstaande voordeur binnenrijden in het portaal van een woning. Blijkbaar zijn ze dat hier gewoon, waarom zou anders de deur open staan.

Uiteindelijk vinden we het plein waar het restaurant is, en net buiten het plein rijdt er een auto weg. We staan.
Het restaurant zit niet vol, maar er is toch sfeer, vergeleken bij de vorige twee waar we alleen zaten. De ober heeft vrij vlug door dat we flamingo's zijn.

Hij begrijpt heel goed dat we twee voorgerechten vragen, en brengt ons voor vier bestek, we kunnen pietsen uit dezelde schalen.

Pulpo a la gallega (inktvis)
Hojaldre relleno (gevulde bladerdeeg)

Magret de pato (eend)
Churrasco (gegrild vlees)
Perdiz roja escabechada (patrijs)
supremas de salmon (zalm)

Daarbij een heerlijke summa varietalis, niet alleen een mooie fles, maar ook een verrassende rode wijn.

Als desserts:
Tocino de cielo (het beeld zegt genoeg, eigenlijk eieren met suiker en water)
tiramisu (juist)
tarta de queso (kaastaart)
derretido de chocolate (chocoladetaart met chocoladebrokken en lopende chocolade)

De ober stond achter de deur te wachten tot Eulalie haar bord aflikte, toen kwam hij afruimen.
Echt een ontdekking dit restaurant. Voor amper 30€ per persoon, drank inbegrepen hebben we heerlijk gegeten. El Balcon del Adarve heeft de Spaanse keuken in voor ons gered.

We moeten nog een 40 tal km naar huis. Een grote baan is er niet echt, dus de korste weg maar, rechtdoor.
Het wegje wordt steeds smaller en echt donker. Het wordt heel stil in de wagen. Eulalie heeft de fles wijn, die we gelukking niet volledig uitdronken, vast. De snelheid is stapvoets. De lichten verlichten de overkant van de valei. Blijkbaar is de afgrond naast het korrilig asfaltbaantje diep.
Na een kilometer of tien, onderaan in de vallei gaan we een beekje over. Een nadar met bord duidt aan dat de weg obstruido is. Wijsheid uit een vorige reis naar Spanje leert ons dat het verstandig is je weg dan ook niet verder te zetten. Dan maar een ander duister smal weggetje naar boven genomen. Na nog een tiental km angstzweet komen we op een weg waar er tenminste witte lijnen zijn. De gps loodst ons terug naar ons El Balcon. Ondertussen slaapt de achterbank. De klim naar het huis lijkt een peulschil, waar maakten we ons enkele dagen geleden druk om.